ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ, «Εκείνος», Οδός Πανός Εκδόσεις, Αθήνα 2006, σελ 158
«Ξεχορταριάζουμε το μονοπάτι για να μην ξεχαστεί» (σ.53)
«μ’ έναν τρόπο ελαφρύ μαζί κι ακάθεκτο, συναισθηματικό και αμείλικτο» (σ.54)
Μονοπάτι ανοίγει το πρώτο βιβλίο τής Ελεωνόρας Σταθοπούλου με τίτλο «Εκείνος», που ήρθε από εκεί που κανείς δεν το περίμενε για ν’ ανοίξει μια άλλη δίοδο προς τον Χριστό. Ριψοκίνδυνο πολύ να γράψει κάποιος για Εκείνον χωρίς να χρησιμοποιήσει επιστημονικό λόγο, μα ούτε και να κατασκευάσει (στην καλύτερη περίπτωση) ένα ψυχωφελές διδακτικό αφήγημα ή ένα κατηχητικό εγχειρίδιο για παιδιά. Από αρκετές παγίδες αφού γλίτωσε μέσα στην αθωότητά του το κείμενο, βγήκε αλώβητο.
Πρόκειται για ένα έργο πηγαία λογοτεχνικό. Το ιδιαίτερο δηλαδή γνώρισμά του είναι η (αφανέρωτη) έγνοια για την εκφορά του λόγου. Η γραφή είναι σαγηνευτική. Λιτή, στρωτή, μ’ έναν ρυθμό προφορικό, και συνάμα μια απαλή δύναμη που δονεί και ημερεύει : «Εκείνος με τη ζωή του κατέρριψε την ηρεμία που φέρνει στην ψυχή η πρόσθεση. Όλα άρχισαν ξαφνικά να πολλαπλασιάζονται: τα συναισθήματα, τα ψωμιά, τα ψάρια. Όλα μεταμορφώνονταν σε κάτι άλλο: το νερό σε κρασί, η θύελλα σε γαλήνη, το νεκρό σε ζωντανό. Τα πράγματα έχασαν τη σταθερότητά τους. Τη βαρύτητά τους. Το παλιό τους νόημα. Κάτι ξεχείλισε και τα σάρωσε όλα. Κάτι ήταν πάρα πολύ. Πολύ φως ίσως. Τόσο που η εικόνα του γνωστού κόσμου κάηκε» (σ.137-8)
Το εξόφθαλμο λοιπόν προσόν του βιβλίου είναι το ύφος και η θέρμη που αυτό παράγει. Η συγγραφέας έπλεξε ένα πεζογράφημα ζεστό, από λεπτό μάλλινο θεολογικό νήμα, κρατώντας δυο βελόνες: στη μια μασχάλη την ποίηση και στην άλλη το θέατρο. Ενώ δηλαδή η αφηγηματικότητα είναι δεδομένη, αυτή σημαδεύεται από έναν λυρισμό κι έναν εσωτερικό βηματισμό που παραπέμπουν στην ποίηση (κάποια αποσπάσματα θα μπορούσαν να είναι τυπωμένα και σε στίχο). Από την άλλη, κυρίως οι μονόλογοι των προσώπων έχουν τέτοια θεατρικότητα, ώστε νομίζεις πως ομολογούν από σκηνής. Κι όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς ατομικές αιρετικές παρεκκλίσεις από το Ευαγγέλιο και την ορθόδοξη θεολογία.
Πάνω στη βασική αναχωνεμένη και πυκνά αναπλασμένη εξιστόρηση της ζωής τού Χριστού, από τον Πρόδρομο ως την Ανάσταση, με κεφάλαια για τα θαύματα και τις παραβολές, η συγγραφέας περίτεχνα θηλιάζει συναφή κείμενα από τη σύγχρονη ζωή: «περιπτώσεις ανθρώπων και ταλέντων» (π.χ. ο ζωγράφος, η χορεύτρια), ζευγαρωτές αντιθέσεις προσώπων (π.χ. νέος πιστός - νέος άθεος, γάμος -μοναχοί, άρρωστο παιδί – γιατρεμένο παιδί, λιμουζίνα-λεωφορείο,/ πλούσιος Λάζαρος-φτωχός Λάζαρος, Φαρισαίος-Τελώνης, Μάρθα-Μαρία). Επίσης, πάνω στον βασικό αφηγηματικό ιστό έχουν κεντηθεί μικρά κεφάλαια που ξαναχρωματίζουν έννοιες φθαρμένες από τη χρήση (π.χ. αγάπη, πίστη, ανεξικακία). Μέσα στο σήμερα και στην καθημερινότητα βιώνεται το Ευαγγέλιο, χωρίς να παραλείπεται η εσχατολογία, αλλά και χωρίς να αγνοείται η ύπαρξη τού Καίσαρα («Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις αλλά δεν θα γίνω ποτέ δικός σου. Γιατί ακούω μια άλλη φωνή που με καλεί κι αυτό με κάνει να σου αφήνω τα ρούχα μου, τα υπάρχοντά μου, το φόρο που ζητάς και να φεύγω» σ. 76).
Η Ελεωνόρα Σταθοπούλου εργάστηκε ως ηθοποιός (δις βραβευμένη), ως παραγωγός στο κρατικό ραδιόφωνο, και ως αγιογράφος. Το 2008 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Barbara, Διάλογος με μια περσόνα», μια κριτική βιογραφία της φημισμένης γαλλίδας τραγουδίστριας.
(Aναδημοσίευση από το περιοδικό Βημόθυρο τ.1)
Το νέο βιβλίο της Ελεωνόρας Σταθοπούλου "Καλό αίμα, κακό αίμα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Εστίας.
"Αλαζάρους βλέπει", λένε εδώ για όποιον κοιμάται βαθιά και στροβιλίζονται οι κόρες των κλειστών ματιών του από τη χαρά της ξεκούρασης.
