Μια καλοκουρδισμένη παράσταση, όπου σύνολα και πρόσωπα γοήτευαν παίζοντας χωρίς άλλα βοηθήματα πέρα από το σώμα και τη φωνή τους, είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω.
Τα συναισθήματα έντονα και πολύχρωμα. Κοστούμια - ζωγραφιές. Γλώσσα- μουσική. Κίνηση- χορός. Τι να πρωτοθαυμάσεις; Το κείμενο του Βιτσέντζου Κορνάρου αναγεννήθηκε σα ζωντανό παραμύθι, στυλιζαρισμένο μόνο όσο του έπρεπε. Ρεαλιστικό στην εκφραστικότητά του. Χωρίς νεωτερισμούς και υπονοούμενα για την περιρρέουσα πραγματικότητα. Έξω από το θέατρο η παρακμή, κι όμως, καταμεσίς στην κρίση, το θέατρο βαστά με τον δικό του τρόπο την "ολπίδα" .
Συγκλονιστική στο δραματοποιημένο ποιητικό μυθιστόρημα της Κρητικής Αναγέννησης είναι η τραγική εμμονή της ανυποχώρητης Αρετούσας: από επαναστατημένη έφηβη που ανακαλύπτει τον "παιδεμό" του έρωτα στα κόκκαλά της, μεταμορφώνεται σε παθούσα γυναίκα συνειδητά προσηλωμένη στην αναμονή της.
Και το καρουζέλ που στροβιλίζεται " στου κύκλου τα γυρίσματα", με τ' άλογα "π' ανεβοκατεβαίνου", δίνει μια ευφυή σκηνική λύση για τις γκιόστρες και τα πάνω-κάτω της δράσης στο χώρο.
Η ρυθμική κοινή ανάσα ηχεί σαν καρδιά που πάλλεται πάνω σε ιαμβικό δίστιχο. Πάνω της στήνεται η μουσική, που υπερβαίνει το κακώς νοούμενο κρητικό φολκλόρ και ανευρίσκει τον εφηβικό ερωτισμό σε άλλες μουσικές παραδόσεις.
Κι ούτε λαγούτα, ούτε σγουραφιά, ούτε ερμάρι, ούτε καν κοντάρι δεν χρειάστηκαν στο σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό για να εικονίσει με τη γλώσσα του θεάτρου τη δράση. Ο θίασος ΕΝΑΣ και αστραφτερός στην εκφορά του ελληνικού λόγου. Ο ένας στη θέση του άλλου κι όλοι μαζί το ΑΠΑΝ.
