Επέτειοι

Πόσο φολκλόρ είναι η φουστανέλα σ' ένα νησί που σιτίζεται (και) απ' τουρισμό; Πόσο ταιριάζει το τσαρούχι σ' έναν ψαρά; Πόσο οι σημαίες απειλούν τους πολυελαίους; Και γιατί όλοι (αρχές και αρχόμενοι) μια τέτοια μουντή ανοιξιάτικη μέρα είναι χαρούμενοι στην άλλη μεριά της εικόνας;
Οι εθνικιστικές ρητορείες ακούγονται πια τζούφιες, μα επιμένει μια χαρά στο άκουσμα της λέξης "παλιγγενεσία", μια χαρά που δεν είναι μόνο αισθητική (απ' τις χρωματικές εναλλαγές και τις ομοιομορφίες,) αλλά κουβαλά ρίζες στον πάτο της. Δε μένει παρά να τις ξεθάψουμε κάτω απ' το φολκλόρ και την -κακώς νοούμενη- παράδοση.

Παρελάσεις

Μάλλον θ΄αργήσει ο καιρός που θα παραιτηθούμε από το πανηγυρικό αυτό "φασιστικό κατάλοιπο", αφού τόσο χρώμα και τόση συλλογική χαρά προσφέρει στη μίζερη ζωή μας. Κανένας λόγος δεν είναι αρκετός για οπισθοχώρηση μπροστά στις εορταστικές ευκαιρίες -πολύ περισσότερο όταν είναι ακόμα νωπές οι μνήμες των ζώντων από την 7η Μαρτίου του 1948.

Η κυριακάτικη εκδρομή

Ζώντας δυο βήματα από τα ψηλώματα, μόνο σαν τοπία μακρινά τα έβλεπα, σαν περιβάλλον γενικά -βέβαια οι τσοπάνηδες τα λιμπίζονται για βοσκοτόπια, οι ξενοδόχοι για τουριστικούς προορισμούς, και οι μηχανικοί για οικόπεδα.

Και να που ήρθε η ώρα τα παπούτσια να πατήσουν στην πέτρα κι όχι στην άσφαλτο.

Το στρατί, το μονοπάτι, έβγαλε σε Ψηλή Κυρά-και στο τέλος της χειμερίας καθεστηκυίας τάξης.

Όχι παραίτηση από το δημόσιο πεδίο, μόνο μια παύση διαρκείας ήταν, πριν απ'την επαναφορά στους βράχους τους δύσβατους του "έξω καρδιά". Υπάρχει λόγος, υπάρχει περίσσευμα που, αν δε βοά, βελάζει. Ζητά να σκαρφαλώσει στα τερπνά γκρεμνά της αφοριστικής εξωστρέφειας, να διαλαλήσει ζωή, να κεράσει ομορφιά και παρουσία.

Κι αν όλα τούτα φαντάζουν λογοδιάρροιες ασαφείς, με τον καιρό θα δείξουν. Ας γκρεμοτσακιστούν από τα όρη οι ωραιολογίες, τα ηλιοβασιλέματα και τα λοιπά μαλθακά νάζια που στοιχειώνουν τα λόγια.

Κοντά στα υψηλά, χωμάτινα "γκρίφσα" ας βρουν κατοικιά τα νέα αυτά ρήματα.