Ζώντας δυο βήματα από τα ψηλώματα, μόνο σαν τοπία μακρινά τα έβλεπα, σαν περιβάλλον γενικά -βέβαια οι τσοπάνηδες τα λιμπίζονται για βοσκοτόπια, οι ξενοδόχοι για τουριστικούς προορισμούς, και οι μηχανικοί για οικόπεδα.
Και να που ήρθε η ώρα τα παπούτσια να πατήσουν στην πέτρα κι όχι στην άσφαλτο.
Το στρατί, το μονοπάτι, έβγαλε σε Ψηλή Κυρά-και στο τέλος της χειμερίας καθεστηκυίας τάξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου