κοχλίας

Φορώντας το καβούκι του βγαίνει ο τέως γυμνοσάλιαγκας σεργιάνι. Σκάει μύτη με την πρώτη βροχή. Παίρνει το σπίτι του στον ώμο -και βγαίνει στο δρόμο. Έτσι προβάλλοντας απ' την ελάχιστη χοάνη της αυτάρκειας, κι ενώ τα σύννεφα -υγρά- κάτι τάζουν, αποτολμώ την έκθεση, κουβαλώντας το κέλυφος που πλακώνει και σώνει. Είναι η σκευή με τις προκαταλήψεις και τα κουσούρια. Θραύση. Παύση.