ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

Τώρα μιλάμε σε χρόνο παρελθοντικό, προσοχή. Ήταν μια φορά ένα έκθετο γατάκι. Βρήκε φωλιά και οικογένεια. Δίδαξε τί σημαίνει τρυφερότητα και έγνοια και προσήλωση. Έζησε για 13 μήνες κοντά μας. Η Λίζα. Και όπως ήρθε, θεόσταλτη λες, αφανίστηκε. Αίμα ξερό στη μέση του δρόμου, μάλλον δικό της, άφησε για σημάδι κόκκινο. Όπως το κόκκινό της περιλαίμιο έδειχνε πόσο ξεχωριστή υπήρξε. Τώρα το καμπανάκι της σίγησε. Αλλά δε σβήνουν τα σημάδια που άφησε η συντροφία της. Μία γκαβή κεραμιδόγατα ήταν άλλωστε, η λατρεμένη μας. Θα την κλαίμε με την ησυχία μας για άλλους 13 μήνες.

1o Σεμινάριο Κανονιού, Σύμη 2009

Στη δροσερή σκιά μιας μποκαμβίλιας, ενός κισσού και ενός κλήματος βρήκε έδαφος για να εκκολαυθεί τριγωνικά η μουσική παιδεία. Μέσα από τα αναρριχώμενα αναδυόταν για μια εβδομάδα η προσπάθεια των μαθητευόμενων για τιθάσευση των δαχτύλων πάνω στο "ψαλτήριον". Και από την ατομική εξάσκηση και την ομαδική άμιλλα πήγαζε μουσική που σκίαζε μελωδικά τη σιγή γύρω απ' τον Άι-Γιάννη.

Συμιακά απόνερα

Στον απόηχο των διακοπών, η ξεγνοιασιά ακούγεται από μακριά. Μένουν τα τραγούδια που κόλλησαν στ' αυτιά, ο χάρμα οφθαλμών Γιαλός το δειλινό, το τουριστικό πάγωμα της παράδοσης, το άλιωτο διατηρητέο παγωτό στο μουσείο της Καλής στράτας, τα καϊκάκια πλάι στα γιοτ. Και βέβαια, η μοναξιά κι η φαγωμάρα του χειμώνα που περιμένει τους ντόπιους επιχειρηματίες που δεν εγκαταλείπουν, οι πεισματάρηδες, το νησί. Έχουν δέσει σταθερά εκεί τις βάρκες τους.

Επέτειοι

Πόσο φολκλόρ είναι η φουστανέλα σ' ένα νησί που σιτίζεται (και) απ' τουρισμό; Πόσο ταιριάζει το τσαρούχι σ' έναν ψαρά; Πόσο οι σημαίες απειλούν τους πολυελαίους; Και γιατί όλοι (αρχές και αρχόμενοι) μια τέτοια μουντή ανοιξιάτικη μέρα είναι χαρούμενοι στην άλλη μεριά της εικόνας;
Οι εθνικιστικές ρητορείες ακούγονται πια τζούφιες, μα επιμένει μια χαρά στο άκουσμα της λέξης "παλιγγενεσία", μια χαρά που δεν είναι μόνο αισθητική (απ' τις χρωματικές εναλλαγές και τις ομοιομορφίες,) αλλά κουβαλά ρίζες στον πάτο της. Δε μένει παρά να τις ξεθάψουμε κάτω απ' το φολκλόρ και την -κακώς νοούμενη- παράδοση.

Παρελάσεις

Μάλλον θ΄αργήσει ο καιρός που θα παραιτηθούμε από το πανηγυρικό αυτό "φασιστικό κατάλοιπο", αφού τόσο χρώμα και τόση συλλογική χαρά προσφέρει στη μίζερη ζωή μας. Κανένας λόγος δεν είναι αρκετός για οπισθοχώρηση μπροστά στις εορταστικές ευκαιρίες -πολύ περισσότερο όταν είναι ακόμα νωπές οι μνήμες των ζώντων από την 7η Μαρτίου του 1948.

Η κυριακάτικη εκδρομή

Ζώντας δυο βήματα από τα ψηλώματα, μόνο σαν τοπία μακρινά τα έβλεπα, σαν περιβάλλον γενικά -βέβαια οι τσοπάνηδες τα λιμπίζονται για βοσκοτόπια, οι ξενοδόχοι για τουριστικούς προορισμούς, και οι μηχανικοί για οικόπεδα.

Και να που ήρθε η ώρα τα παπούτσια να πατήσουν στην πέτρα κι όχι στην άσφαλτο.

Το στρατί, το μονοπάτι, έβγαλε σε Ψηλή Κυρά-και στο τέλος της χειμερίας καθεστηκυίας τάξης.

Όχι παραίτηση από το δημόσιο πεδίο, μόνο μια παύση διαρκείας ήταν, πριν απ'την επαναφορά στους βράχους τους δύσβατους του "έξω καρδιά". Υπάρχει λόγος, υπάρχει περίσσευμα που, αν δε βοά, βελάζει. Ζητά να σκαρφαλώσει στα τερπνά γκρεμνά της αφοριστικής εξωστρέφειας, να διαλαλήσει ζωή, να κεράσει ομορφιά και παρουσία.

Κι αν όλα τούτα φαντάζουν λογοδιάρροιες ασαφείς, με τον καιρό θα δείξουν. Ας γκρεμοτσακιστούν από τα όρη οι ωραιολογίες, τα ηλιοβασιλέματα και τα λοιπά μαλθακά νάζια που στοιχειώνουν τα λόγια.

Κοντά στα υψηλά, χωμάτινα "γκρίφσα" ας βρουν κατοικιά τα νέα αυτά ρήματα.